Zgodnie z obietnicą daną sobie. Dziś pierwsze spotkanie z sobą samą.
Miłość do siebie, jak to ostatnimi czasy czytam w wielu książkach, to akceptacja i przede wszystkim lubienie siebie.
Należę do osób, które każde nowe wyzwanie, przygodę rozpoczynam od tego, że szukam pozycji książkowych na ten temat. Nim jednak zacznę szukać stawiam sobie pytania.
Podobnie jest z kwestią tego nowego wyzwania jakim jest pokochanie siebie i bycie dla siebie najlepszym przyjacielem.
Jedno z pytań, gdy ustaliłam temat tego posta, było:
Co to właściwie znaczy lubić siebie? Dlaczego tak bardzo potrzebuje tego, by ktoś mnie lubił?
Oba pytania są trudne. A odpowiedzi niejednoznaczne.
- Po pierwsze lubić siebie, to umieć ze sobą milczeć, uwielbiać to, że się ze sobą rozmawia, szanować siebie, tęsknić za sobą, myśleć o sobie życzliwie, dbać o siebie, czuć się w swoim towarzystwie dobrze i bezpiecznie. Czuć przyjemność na myśl o sobie. Szanować siebie. Tolerować siebie. Podobać się sobie. Tych określeń jest bardzo dużo, czego dowodu szukajcie przykładowo na stronie: Synonimy słowa lubić
- Po drugie i to jest bardzo dziwne, dlaczego tak bardzo zależy mi na tym, by ktoś mnie lubił.
I dlaczego nie marzę o tym, bym to ja siebie bardzo lubiła?
I dlaczego nie marzę o tym, bym to ja siebie bardzo lubiła?
Pisząc powyżej te odpowiedzi doszłam do wniosku, że mam już gotowy plan na to, jak polubić siebie. Plan powstał tylko dlatego, że odszukałam znaczenie słowa lubić.
Oto ten plan:
1. Ciesz się z tego, że możesz ze sobą milczeć i myśleć. Być z sobą sam na sam.
2. Rozmawiaj ze sobą, rób to jednak pozytywnie. Bez krytyki proszę!
3. Ustal, czy gdybyś była drugą osobą, to za czym związanym z Tobą byś najbardziej tęskniła.
4. Myśl o sobie życzliwie.
5. Dbaj o siebie.
6. Poczuj się dobrze i bezpiecznie w swoim własnym towarzystwie.
7. Poczuj przyjemność na samą myśl o sobie.
8. Zacznij z pasją odkrywać siebie.
itp. zgodnie z synonimami słowa "lubić".
Dużo trudniejszą sprawą jest kwestia tego, dlaczego mam taką potrzebę, by wszystko to co powyżej i więcej pragnę by robili wobec mnie inni?
To trudna sprawa, zwłaszcza że obowiązkiem moim i Twoim jest właśnie lubić siebie. Cokolwiek chcę by robił dla mnie drugi człowiek, powinnam bezwzględnie robić dla siebie. Ktoś za chwilę zarzuci mi to, że podchodzę do siebie zbyt egocentrycznie. Odpowiem takiej osobie - trudno! Nie jestem Tobą, nie jestem też obrazem, który musi się Tobie podobać. Nie muszę mówić, robić, myśleć tak jak Ty i to tylko dlatego, że nie jestem Tobą. Powracając jednak do głównego tematu.
Skoro moim obowiązkiem wobec siebie, jest siebie lubić, to czy robię Ci w ten sposób przykrość? Nigdy w życiu. I tak koniec końców każdy myśli o sobie, ponieważ tylko swoje myśli i głosy w głowie słyszy. To tylko ze sobą przebywa się 24 godziny na dobę.
Jednak życie w społeczeństwie wymaga byśmy spojrzeli dalej niż czubek swojego nosa, ale...!
Ale kto inny się o mnie zatroszczy tak, jak ja powinnam się troszczyć o siebie. Niestety. Nie każdy w dzieciństwie od swoich rodziców dostał instrukcję obsługi jak siebie kochać, jak siebie lubić dlatego też tak bardzo szukamy uczucia bycia lubianym u innych. Chcę się tego nauczyć. Nauczyć się tego jak zdrowo lubić siebie. I chcę lubić siebie tak, bym czuła się ze sobą dobrze. W innym wypadku nigdy nie doświadczę niczego pozytywnego w kontaktach z innymi ludźmi. Dlaczego? Dlatego, że nie będzie mi ze sobą po drodze.
Jest jednak jeszcze jeden problem. Próbuję się sobie przyjrzeć. Spojrzeć na siebie z zewnątrz. Jedyne miejsce, gdzie mogę zobaczyć swoje odbicie jest lustro. Ono jednak nie odpowie mi na pytanie. A obraz z lustra jest zniekształcony i płaski. Dlatego do poznania siebie potrzebny mi jest kontakt z drugim człowiekiem.
Dobrze jeśli jest to osoba, której ufasz. Ja znalazłam taką osobę. Na dodatek to mój Mąż. To dzięki niemu codziennie dowiaduję się, że jestem piękna, dobra, że jestem wartościowa. Jednak kontakt z drugim człowiekiem nie oznacza, że powinno się taką osobę obarczyć zadaniem - Masz mnie lubić.
Dlatego odpowiadając na pytanie z tematu bloga. Choć długo mi zajmie wychodzenie z przekonania, że byłoby mi milej i lepiej na świecie, gdyby mnie ktoś lubił. To uważam jednak, że aby polubić siebie potrzebujemy drugiej osoby, której możemy zaufać i która jest z nami szczera.
To tyle teorii na dziś, a teraz praktyka.
Do następnego tekstu, który pojawi się w poniedziałek:
- codziennie będę sobie zadawała pytanie:
Za co lubię siebie?
To tyle dzisiaj. Z tą myślą zostawiam Was i siebie, do następnego tekstu.
Życzę Wam wszystkiego dobrego.
Sylwia Paradowska - autor
